Eci e heshtur me
hapa vegjëlie.
Nëpër rrugicat e
parkut të braktisur.
Duke ndjerë në
vete ato përqafime dashurie.
Të një kohe, kur
koha na quante të krisur.
Ëndrrat dëshirat
dhe të njëjtat premtime.
Të gjitha këtu
sikur janë strukur.
Në atë stol të
braktisur, dikur plot përqafime.
T’zhuritura nga e
tashmja në t’kaluaren e kërrusur.
Sikur ende e dëgjoj
të qeshurin lozonjar.
Teksa fluturoje me
krahë lumturie.
Ndjenja, emocione
derdheshin ujvarë.
Në këtë park të
heshtur, strehëz dashurie.
Eh flutur
nostalgjie që me mua lodron.
Për pranveren e
largët, ëndrra plot gjelbrim.
Dy ëngjëj përqafuar
ende parku mi kujton.
Teksa hapat hedh në
ikje, mbase pa kthim.
No comments:
Post a Comment